Υπερβολική Αμαρτολογία

Χριστιανική Ηθική - (συνέχεια 6η)

Του Χρύσανθου Θεοχάρη

Η πικρή και δυσάρεστη αλήθεια είναι πως οι Εκκλησίες έχουν παρασυρθεί, και επιδοθεί, σε μια υπέρμετρη ενασχόληση με την αμαρτία. Η αμαρτία κατάντησε να είναι το κύριο σημείο αναφοράς για όλα. Δεν υπάρχει συζήτηση για το Θεό, για τον άνθρωπο, για το Χριστό, χωρίς το θέμα της αμαρτίας να μην «κλέψει την παράσταση». Οι προσευχές, οι ύμνοι, οι ομιλίες, όλα περιστρέφονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω απ’ την αμαρτία. Η αμαρτωλότητά μας και η αναξιότητά μας έχει γίνει έμμονη ιδέα, το «Κύριε ελέησον» στις σύγχρονες εκδοχές του δίνει και παίρνει. Όσο για τα μικρά παιδιά, από πολύ νωρίς, στο Κυριακό και στο Κατηχητικό Σχολείο, “μαθαίνουν” πόσο αμαρτωλά και ανάξια είναι, πως ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες τους, και στις  προσευχές τους ζητούν να τους συγχωρήσει! Να τους συγχωρήσει τί;;;;;

Σίγουρα πρόκειται για μια διαστρεβλωμένη εικόνα του Χριστιανισμού. Η κατάσταση αυτή δεν ταιριάζει με τα δεδομένα της Παλαιάς και πολύ περισσότερο της Καινής Διαθήκης, στην οποία, τουλάχιστον όσον αφορά τους πιστούς, σαφώς κυριαρχούν οι αναφορές στο Θεό της αγάπης και όχι στο Θεό της οργής, στη δύναμη της Χάρης που γέμισε τη ζωή μας και όχι στη δύναμη της αμαρτίας, στην ελπίδα και όχι στην απαισιοδοξία, στη χαρά της λύτρωσης και όχι στο φάσμα της αμαρτίας, στη δοξολογία και όχι στο «ελέησέ με τον αμαρτωλό».

Στην Παλαιά Διαθήκη επαναλαμβάνεται συχνά πυκνά το ρεφραίν – για παράδειγμα στον Ψαλμό 117 - 

Τον Κύριο δοξολογείτε, γιατί είν’ καλός· κι αιώνια διαρκεί η αγάπη του!

Στον Ψαλμό 103 τονίζεται με ιδιαίτερη έμφαση το σύνθημα του τίτλου του που είναι το

Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου [= καρδιά μου = εαυτέ μου]! Στους στίχους 8 - 14 λέει:

«Ο Κύριος είναι πονετικός και γενναιόδωρος, ανεκτικός κι άμετρα σπλαχνικός.

Δεν είναι η οργή του αδιάκοπη και δεν κρατά ο θυμός του για παντοτινά.

Ό,τι μας έπρεπε για τις αμαρτίες μας δε μας το ’κανε,

κι ανάλογα με τις παρανομίες μας δε μας τιμώρησε.

Όσο είναι το ύψος τ’ ουρανού πάνω απ’ τη γη,

τόσο απέραντη είναι η αγάπη του για κείνους που τον σέβονται.

Όσο απέχει από τη δύση η ανατολή, τόσο απομάκρυνε από μας τις ανομίες μας.

Όπως σπλαχνίζεται ο πατέρας τα παιδιά του, έτσι σπλαχνίζεται ο Κύριος εκείνους που τον σέβονται.

Ξέρει αυτός από τι πλαστήκαμε,

θυμάται πως είμαστε χώμα».

Γνωρίζει ο Πλάστης μας πως είμαστε γήινοι, χωματένιοι, αδύνατοι, πως πέφτουμε. Κι Αυτός παίρνει τις αμαρτίες μας και τις εξαφανίζει στον απέραντο ουρανό. Εμείς φαίνεται πως δεν θέλουμε να το δεχτούμε αυτό και επιμένουμε να τις κρατάμε και να τις ξαναφέρνουμε μπροστά Του και Τον ξαναπαρακαλούμε. Επιμένουμε να πονάμε χωρίς λόγο, απολαμβάνουμε φαίνεται την αυτομαστίγωση – κάποιοι με πραγματικά μαστίγια και κάποιοι με μεταφορικά, με τύψεις και ενοχές!

«Εγώ είμαι σκουλήκι» ?

Πολλές φορές έχω ακούσει πιστούς να επικαλούνται στην προσευχή τους το τόσο παρεξηγημένο και παρερμηνευμένο «εγώ είμαι σκουλήκι» απ’ τον Ψαλμό 22:7. Κάντε τον κόπο να διαβάσετε ολόκληρο τον Ψαλμό αυτό. Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες γράφτηκαν τα λόγια αυτά και κατά πόσον είναι αυτοβιογραφικά . Γεγονός είναι πάντως πως ο άνθρωπος που περιγράφει ο Ψαλμωδός βρίσκεται σε δραματική κατάσταση. Αισθάνεται πως τον έχουν εγκαταλείψει και ο Θεός και οι άνθρωποι – εδάφια 7-9:

Αλλά εγώ είμαι σκουλήκι κι όχι άνθρωπος· ανθρώπου παρωδία και λαού απόδιωγμα.

Με ειρωνεύεται καθένας που με βλέπει· ζαρώνουνε τα χείλη τους, κουνάνε το κεφάλι:

«Κατέφυγε στον Κύριο», λένε, «ας τον σώσει· ας τον λυτρώσει, αφού τον αγαπάει».

Πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, το οποίο κρατάει μόνο για λίγο, γιατί διαβάζουμε πως ήδη κατά τη διάρκεια της προσευχής «το σκουλήκι» ευχαριστεί το Θεό γιατί ήδη απάντησε στην έκκλησή του και ενθουσιασμένος δηλώνει – στα εδάφια 22-24 πως,

Κύριε, μου ’χεις κιόλας αποκριθεί! Θα εξιστορώ στ’ αδέρφια μου την ύπαρξή σου·

μέσα σ’ όλη τη σύναξη θα σ’ εξυμνώ.

Όσοι τον Κύριο σέβεστε υμνήστε τον! Όλοι οι απόγονοι του Ιακώβ, δοξάστε τον!

Έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφέρουμε και να το τονίσουμε πως συγγραφείς της Καινής Διαθήκης είδαν τον Ψαλμό 22 ως Μεσσιανικό και Χριστολογικό και μάλιστα τα λόγια του «σκουληκιού» τα έβαλαν στο στόμα του Κυρίου μας. Δείτε τις περικοπές που παραθέτουν τμήματα του Ψαλμού ή απλώς αναφέρονται σ’ αυτόνκυρίως το γνωστότατο λόγο του Ιησού στο σταυρό:

“Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;”

Μάρκος 15:34  --  Ματθαίος 27:39-44  --  Ιωάννης 19:24  --  Εβραίους 2:12

Συμπερασματικά λοιπόν σαφώς πρόκειται για λανθασμένη χρήση της φράσης «Είμαι σκουλήκι». Αντί γι’ αυτή θα ήταν πιο σωστό και αντιπροσωπευτικό να χρησιμοποιούνται τα υπέροχα λόγια του Ψαλμού 8 που δείχνει το πόσο σπουδαίος είναι στα μάτια του Θεού ο άνθρωπος σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Ιδιαίτερα τα εδάφια 4 – 7 του Ψαλμού θα πρέπει να μας κάνουν περήφανους για τη φροντίδα του Θεού και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο:

Όσες φορές βλέπω στους ουρανούς σου - έργα της αξιοσύνης σου–

τ’ αστέρια, τη σελήνη, που εσύ τα στέριωσες,

αναλογίζομαι: Τι τάχα είν’ ο άνθρωπος ώστε να τον φροντίζεις;

ο κάτοικος της γης ώστε να νοιάζεσαι γι’ αυτόν;

Τον έκανες ωστόσο λίγο μικρότερο από σένα· με δόξα τον στεφάνωσες και με τιμή.

Κύριο τον έκανες πάνω στα πλάσματά σου, όλα στην εξουσία του τα ’δωσες.

  

Στην Καινή Διαθήκη και στην καρδιά του κηρύγματος του Παύλου κεντρικό θέμα αποτελεί η συντριβή της δύναμης της αμαρτίας και η είσοδος σε μια νέα ζωή γεμάτη αγαλλίαση εν Χριστώ. Τέρμα στο φόβο, τις ενοχές, τις ντροπές, στην πονηρή συνείδηση. «Τα παλιά πέρασαν. Όλα έγιναν καινούργια». Εδάφια που μιλούν για την οργή του Θεού εναντίον των ασεβών, είναι πολύ τραγικό λάθος να χρησιμοποιούνται για τους πιστούς, οι οποίοι είναι κάτω απ’ την ομπρέλα του Χριστού. Είναι τουλάχιστον ανευθυνότητα! Η ζημιά που γίνεται στην ψυχική υγεία, το ηθικό και την πνευματικότητα των πιστών είναι αδύνατο να υπολογιστεί. Ο Θεός είναι γεμάτος καλοσύνη και σκορπά το έλεός του απλόχερα σ’ όσους τον σέβονται – ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη. Είναι αξιοσημείωτο πως τόσο οι Χριστιανικές προσευχές όσο και οι ύμνοι που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη έχουν χαρμόσυνο και δοξαστικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.

Εφεσίους 3:14-21 -- «να γνωρίσετε την αγάπη του Χριστού, που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη γνώση. Έτσι θα γεμίσει η ζωή σας με την πλούσια χάρη του Θεού».

Αποκάλυψη 7:10-12 -- «Αληθινά, ευλογία και δόξα και σοφία, ευχαριστία και τιμή και δύναμη

και ισχύς ανήκουν για πάντα στο Θεό μας. Αμήν».

Αποκάλυψη 19:5-10  - Ο Κύριός μας, ο παντοκράτορας Θεός είναι πια κυρίαρχος του κόσμου!

Ας χαρούμε, ας αναγαλλιάσουμε

κι ας τον δοξάσουμε».

Η προσευχή του τελώνη [και του Φαρισαίου] - «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό» που υπάρχει στο Λουκά 18:10 ανήκει στην περίοδο που ίσχυε ακόμη ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης. Η προσευχή τους γίνεται στους χώρους του Ιουδαϊκού Ναού. Η Νέα Διαθήκη – Νέα Οικονομία άρχισε να ισχύει αφού σφραγίστηκε με το αίμα της θυσίας του Ιησού Χριστού 1-2 χρόνια αργότερα και αφού ολοκληρώθηκε η επίγεια διακονία του. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το βιβλίο της Καινής Διαθήκης στο οποίο, κυρίως στα Ευαγγέλια, τα περισσότερα γεγονότα που περιγράφονται οργανικά συνδέονται με την Παλαιά Οικονομία του Νόμου του Μωυσή. Ο Ιησούς έζησε και εφάρμοσε πιστά τις απαιτήσεις του Νόμου – παρόλο ότι έκανε κριτική στους εκπροσώπους του Ιουδαϊσμού και έδωσε σε διάφορες εντολές πιο πλατιές ερμηνείες και πιο βαθύ περιεχόμενο. Ακόμη και στις Επιστολές της ΚΔ γίνονται συχνές και εκτεταμένες αναφορές και συγκρίσεις ανάμεσα στην Παλαιά Διαθήκη/Οικονομία και την Καινή/Νέα Διαθήκη/Οικονομία!

Τύψεις και Ενοχές

Πρέπει να νοιώθει τύψεις ο υγιής αν και ατελής Χριστιανός; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Μην το ξεχνάμε, όλοι οι πιστοί χωρίς εξαίρεση, τόσο αυτοί που έζησαν στο παρελθόν όσο και αυτοί που ζουν στο παρόν, υπήρξαν ή είναι ατελείς και βασίζουν την θέση τους και τη σχέση τους απέναντι στο Θεό στη λυτρωτική θυσία του Αμνού, του Ιησού Χριστού. Είναι άλλο πράγμα όμως η αναγνώριση πως είμαι ατελής, αδύνατος και αμαρτωλός – κάτι που διδάσκει με σαφήνεια η Καινή Διαθήκη – και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό να κουβαλώ πάνω μου τύψεις και ενοχές που με κάνουν ηθικό ράκος, και ψυχικά, ηθικά και κοινωνικά ανάπηρο. Τί ρόλο παίζει τελικά η θυσία του Χριστού, η χάρη του Θεού και η παντοτινή μεσολάβηση του Αρχιερέα Χριστού για μένα; Τί νόημα έχει το: «Γι’ αυτούς, λοιπόν, που ανήκουν στον Ιησού Χριστό δεν υπάρχει τώρα πια θέμα καταδίκης» - Ρωμαίους 8:1; Για το λυτρωμένο παιδί του Θεού, που έχει πάντα τον Παράκλητο στο πλευρό του, το κύριο πρόβλημα δεν είναι μήπως οι αμαρτίες του φέρουν πάνω του τη θεία οργή. Το πρόβλημα, αντίθετα, είναι η ζημιά που έχει ήδη προκαλέσει η αμαρτία στον ίδιο πριν τη λύτρωσή του, τότε που ο εσωτερικός του εαυτός εξέπεμπε το S.O.S. με λόγια όπως,

Τι δυστυχισμένος, αληθινά, που είμαι! Ποιος μπορεί να με λυτρώσει από την ύπαρξη αυτή, που έχει υποταχθεί στο θάνατο;  - (Ρωμαίους 7:24, αλλά και τα λόγια που προηγήθηκαν απ’ το στίχο 7 μέχρι 23),

Στο οποίο S.O.S. ο Παύλος «βιάζεται» να συμπληρώσει ακριβώς σ’ αυτό το σημείο απαντητικά,

Ας ευχαριστήσουμε το Θεό που το έκανε αυτό, με το σωτήριο έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. – Ρωμαίους 7:25

και να ολοκληρώσει την ανάπτυξη του σπουδαίου αυτού θέματος αμέσως μετά:

Ρωμαίους 8:1-4 – «Συνεπώς, δεν υπάρχει τώρα πια θέμα καταδίκης γι’ αυτούς που ανήκουν στον Ιησού Χριστό και δεν ζουν σύμφωνα με τις ανθρώπινες αδυναμίες αλλ’ όπως υπαγορεύει το Πνεύμα του Θεού…»

Ρωμαίους 4:6-8 – «Έτσι κι ο Δαβίδ μακαρίζει τον άνθρωπο που ο Θεός τον αναγνωρίζει δίκαιο χωρίς να έχει έργα:

Μακάριοι αυτοί που τους συγχωρήθηκαν οι αδικίες, που τους σκεπάστηκαν οι αμαρτίες!

Μακάριος ο άνθρωπος που δεν του λογαριάζει ο Κύριος την αμαρτία του!»

Αυτό το τελευταίο σχεδόν κανένας δεν το προσέχει, είναι δηλαδή σαν να μην υπάρχει. Κι όμως είναι τόσο σημαντικό! Δηλαδή, κάνω μια αμαρτία, είτε την αισθάνομαι είτε όχι, αλλά ο Θεός δεν μου την καταλογίζει, είναι σαν να μην έγινε. Όσο βλέπει στην καρδιά μου ότι εγώ ο ατελής έχω την ελπίδα μου σ’ Αυτόν και επιθυμώ να κάνω το αρεστό σ’ Αυτόν, ΔΕΝ με διώχνει απ’ την κοινωνία του περιμένοντας να το συνειδητοποιήσω πρώτα και του ζητήσω συγνώμη, απλά ΔΕΝ μου την καταλογίζει. Έτσι κι αλλιώς, πολύ λίγες αμαρτίες συνειδητοποιούμε ότι τις κάναμε. Όλες τις άλλες που αφορούν λανθασμένες επιλογές, παραλείψεις, σκέψεις, στάσεις ζωής, διαθέσεις, προθέσεις, αδιαφορίες, ζήλιες, φθόνοι, αντιπάθειες κλπ. κλπ., κανένας δεν τις υπολογίζει και δεν ασχολείται μ’ αυτές. Όλες αυτές τις «επώνυμες» ή «ανώνυμες» αμαρτίες ο Θεός δεν μας τις υπολογίζει, όσο η εμπιστοσύνη μας και η ελπίδα μας είναι σ’ Αυτόν και στον Υιό Του.  

Εβραίους 8:6 --  «Τώρα όμως η υπηρεσία που ανέλαβε ο Ιησούς είναι τόσο ανώτερη από εκείνη των ιερέων, όσο ανώτερη είναι και η διαθήκη για την οποία αυτός μεσιτεύει και η οποία βασίζεται σε ανώτερες υποσχέσεις …»

Εβραίους 10:14-17 – «Γιατί με μία μόνο προσφορά οδήγησε στην τελειότητα για πάντα αυτούς που εξαγνίστηκαν με το αίμα του………

…. Και θα ξεχάσω πια τις αμαρτίες τους

και τις παρανομίες τους.

Είναι φανερό πως όπου υπάρχει συγχώρηση αμαρτιών δε χρειάζεται θυσία γι’ αυτές.»

Α Ιωάννου 1:5-10 – «Αν όμως ζούμε μέσα στο φως, όπως ο Θεός είναι στο φως, τότε έχουμε κοινωνία και μεταξύ μας, και το αίμα που πρόσφερε με το θάνατό του ο Υιός του ο Ιησούς μάς καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Αν ισχυριστούμε πως είμαστε αναμάρτητοι, εξαπατούμε τον εαυτό μας και δε λέμε την αλήθεια. Αν όμως ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός, που είναι αξιόπιστος και δίκαιος, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και θα μας καθαρίσει από κάθε άδικη πράξη. Αν ισχυριστούμε πως δεν έχουμε ποτέ αμαρτήσει, βγάζουμε ψεύτη το Θεό, και ο λόγος του δε ζει μέσα μας».

Όταν λέει «ομολογούμε τις αμαρτίες μας» εννοεί πως αναγνωρίζουμε μέσα μας, συναισθανόμαστε, παραδεχόμαστε πως η αμαρτία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας, πως με χίλιους δυο τρόπους είμαστε ατελείς και διαρκώς χρειαζόμαστε τη θεϊκή κάλυψη. Δεν εννοεί «εξομολογούμαστε», πάμε κάπου, το δηλώνουμε και περιμένουμε να μας δώσουν άφεση αμαρτιών. Η συνεχής παραδοχή μας συναντιέται με το συνεχή καθαρισμό που κάνει ο Θεός με το αίμα του Χριστού, η σταθερή ομολογία μας μας διατηρεί στην κοινωνία του Θεού, με άλλα λόγια μας διατηρεί διαρκώς στο φως 

Ντροπή: Η συζήτηση εδώ αφορά στην ηθική ντροπή – όχι στη σεξουαλική αιδώ-ντροπή που είναι κάτι διαφορετικό. Πρέπει να ντρεπόμαστε; Γιατί; Για ποια πράγματα; Τί σημαίνει να νοιώθω ντροπή; Να πώς αυτοπεριγράφονται κάποιοι που έχουν ιδιαίτερα έντονο - παθολογικό – πρόβλημα:

Αισθάνομαι πως είμαι ακάθαρτος, μολυσμένος, ανεπιθύμητος.

Κάτι που θέλω να μείνει κρυφό, βγαίνει στην επιφάνεια.

Νοιώθω εκτεθειμένος.

Δεν είμαι όσο καλός θα έπρεπε.

Θέλω ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Αισθάνομαι έντονη αμηχανία.

Αισθάνομαι άσχημα για πράξεις που έκανα.

Τις «αυτοπεριγραφές» αυτές τις δανείζομαι απ’ το παρακάτω αξιόλογο βιβλίο:

Stephen Pattison, SHAME – Theory, Therapy, Theology, Cambridge University Press, Cambridge, UK: 2000 [ΝΤΡΟΠΗ – Θεωρία, Θεραπεία, Θεολογία]

Ο Pattison που έχει διατελέσει ή είναι καθηγητής σε διάφορα Πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου με ειδίκευση σε θέματα Θρησκείας, Ηθικής και Πράξης, τιτλοφορεί το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου του “Shame and Christianity” (Ντροπή και Χριστιανισμός) στο οποίο αφιερώνει 122 ολόκληρες σελίδες. Στη σελίδα 187 υπάρχουν οι εξής διατυπώσεις:

«Ο Χριστιανισμός δεν κατόρθωσε να συνειδητοποιήσει τους τρόπους με τους οποίους η ιδεολογία και οι πρακτικές του έχουν συντελέσει στη δημιουργία, καλλιέργεια και εκμετάλλευση της δυσλειτουργικής ντροπής…

ενώ στο τελευταίο κεφάλαιο ο συγγραφέας,

«εισηγείται μερικούς θετικούς τρόπους με τους οποίους οι Χριστιανοί θα μπορούσαν να ξεκινήσουν να τροποποιούν τις μέχρι τώρα στάσεις και πρακτικές τους σε σχέση με τη ντροπή».

Οι λεπτομέρειες που περιέχονται στο μέρος αυτό του βιβλίου κάνουν την τρίχα να σηκώνεται. Ίσως επανέλθω στο θέμα. Θα ήθελα όμως να παρατηρήσω κάτι που θεωρώ σημαντικό: Είναι άλλο πράγμα οι θέσεις της Καινής Διαθήκης και κατά συνέπεια οι θέσεις του Βιβλικού Χριστιανισμού και άλλο ο Ιστορικός Χριστιανισμός με τις τόσες και τόσες αλλαγές που έχουν γίνει μέσα στους αιώνες. Το ότι έγιναν αλλαγές είναι αδιαμφισβήτητο. Το αν οι αλλαγές αυτές είναι σωστές με την έννοια της φυσιολογικής ή ακόμη και αναπόφευκτης εξέλιξης, αυτό είναι άλλο θέμα που δεν είναι του παρόντος.

Πώς όμως φτάσαμε σε σημείο ο Χριστιανισμός με το Χαρμόσυνο μήνυμα της αγάπης και της συμφιλίωσης να καταντήσει να υποσκάπτει την ψυχική και πνευματική υγεία και ευημερία του ανθρώπου; Το πρόβλημα στις ηπιότερες μορφές του ξεκίνησε ήδη απ’ την Αποστολική Εποχή. Κατά τον Δεύτερο και Τρίτο Αιώνα σημειώνεται η πλήρης ανάπτυξη των νέων αυτών διαφορετικών τάσεων. Οι κύριοι παράγοντες ή δυνάμεις που έπαιξαν ρόλο στις αλλαγές που συντελέστηκαν είναι:

1. Νέο – Πλατωνισμός. 

2. Γνωστικισμός – χωρίς ικανοποιητική γνώση του Γνωστικισμού πολλά πράγματα στην Καινή Διαθήκη φαντάζουν παράξενα και δεν βγάζουν νόημα.

3. Τάση Ιουδαιοποίησης του Χριστιανισμού.

4. Διωγμοί – οι οποίοι οδήγησαν την Εκκλησία σε περιχαράκωση και αυστηρούς κανόνες – ιδιαίτερα για εκείνους που συμβιβάζονταν με τις διωκτικές αρχές και μετά ήθελαν να επιστρέψουν στην Εκκλησία.

Το Σώμα και τα ανθρώπινα ένστικτα βρέθηκαν υπό διωγμό και πόλεμο. Το αίτια του πολέμου αυτού ήταν η εμφάνιση πολλών και διαφόρων τάσεων και διδασκαλιών που στόχευαν στον έλεγχο των ενστίκτων και τον περιορισμό των επιθυμιών. Η χαρά και η σωματική ικανοποίηση έπεσαν σε δυσμένεια. Το ιδανικό έγινε η «άσκηση», η άρνηση, και η καταδυνάστευση του σώματος. Παρόμοιες τάσεις αλλά σε ηπιότερες μορφές έκαναν την εμφάνισή τους κατά την Αποστολική περίοδο, αλλά χαρακτηρίστηκαν σαν «διδασκαλίες δαιμόνων» και, φυσικά, καταδικάστηκαν, όπως βλέπουμε ενδεικτικά στις παρακάτω περικοπές:

Α Κορινθίους 7:1-6 – Εδώ οι Κορίνθιοι – υπό την επίδραση των «πνευματικών (γνωστικιζόντων)» έγραψαν στον Παύλο ότι «είναι καλό ο άνδρας να μην «αγγίζει» τη γυναίκα του». Ο Παύλος τους απαντάει «ναι μεν αλλά» και ότι πρέπει να γνωρίζουν ότι «η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της η ίδια, αλλά ο άντρας της· παρόμοια και ο άντρας δεν εξουσιάζει το σώμα του ο ίδιος, αλλά η γυναίκα του», για να συμπληρώσει, «μη στερείτε ο ένας τον άλλο» για να μην πέφτετε στους πειρασμούς του σατανά. Δεν είναι δηλαδή λόγια του Παύλου το «καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι», αλλά των υποβολέων που έφεραν διαιρέσεις και ξένες διδασκαλίες στην εκκλησία των Κορινθίων, με τον Παύλο να κάνει μεγάλο αγώνα φέρει τα πράγματα όσο γίνεται στα ίσα!

[[Δεν μπορώ εδώ να κάνω πλήρη ανάλυση της περικοπής, σας υπόσχομαι όμως ότι κάθε λέξη που γράφω είναι βασισμένη στις πιο ενημερωμένες εξηγήσεις που υπάρχουν παγκοσμίως. Κάποια στιγμή θα τα δούμε όλα αναλυτικά – Χ.Α.Θ.]]

Α Τιμόθεο 4:1-5 – Το Πνεύμα μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και σε διδασκαλίες δαιμονικές. Θα παρασυρθούν από απατεώνες και υποκριτές που έχουν πωρωμένη τη συνείδησή τους. Αυτοί απαγορεύουν το γάμο και επιβάλλουν αποχή από φαγητά που τα δημιούργησε ο Θεός για να τα τρώνε και να τον ευχαριστούν όσοι πίστεψαν και κατανόησαν την αλήθεια του Χριστού...

Οι «έσχατοι καιροί» στην Κ.Δ. είναι η Έσχατη Περίοδος (Οικονομία) του Θεϊκού Σχεδίου της Σωτηρίας, η οποία εκτείνεται απ’ τη θυσία του Χριστού στο Γολγοθά μέχρι την ανάσταση και την είσοδο στην αιωνιότητα. Δείτε ενδεικτικά τις περικοπές Πράξεις 2:17 και εξής, Εβραίους 1:1, Α Κορινθίους 15:23-28. Δεν γράφει ο Παύλος στους τότε πιστούς για το τί θα συμβεί το 2.000, αλλά τους επισημαίνει τί συνέβαινε τότε και προφανώς τί θα συμβαίνει πάντα, και με την έννοια αυτή ΚΑΙ το 2.000 μ.Χ., όσο θα διαρκεί η Περίοδος αυτή της Χάρης! Το «απαγορεύουν το γάμο» αναφέρεται στην αποφυγή του γάμου ή αλλιώς στην αποφυγή ικανοποίησης του σεξουαλικού ενστίκτου για λόγους θεολογικούς και φιλοσοφικούς, κάτι που απ’ την εποχή που γράφονται αυτά και στους δυο τουλάχιστον αιώνες που ακολούθησαν τα πράγματα «αγρίεψαν» σε επικίνδυνο βαθμό. Η φράση «επιβάλλουν αποχή από φαγητά» παραπέμπει σε ασκητικές τακτικές διάφορων βαθμών και εξοντωτικές νηστείες. Όπως δείχνει και η επόμενη περικοπή απ’ την Προς Κολοσσαείς Επιστολή τα πράγματα πήραν σαφή πορεία προς μια «θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα» με σταδιακά όλο και λιγότερα στοιχεία απ’ τον Βιβλικό και Αποστολικό Χριστιανισμό. Οι διάφορες «Εκκλησιαστικές Ιστορίες» και οι πραγματείες που περιγράφουν την «Ιστορία Εξέλιξης της Χριστιανικής Σκέψης» είναι πολύ διαφωτιστικά για όποιον ενδιαφέρεται.

[[Συγνώμη και πάλι για τη συντομία. Δε γίνεται να καταπιανόμαστε με κάθε θέμα που «συναντούμε στο δρόμο μας». Κάποια στιγμή θα καταπιαστούμε και μ’ αυτά! Χ.Α.Θ.]]

Κολοσσαείς 2:20-23 – …. και γιατί δέχεστε να σας επιβάλλουν απαγορεύσεις, όπως: «μην ακουμπήσεις αυτό, μη γευτείς το άλλο, μην αγγίξεις εκείνο»; Αυτές οι απαγορεύσεις αναφέρονται σε πράγματα που είναι καταδικασμένα να φθαρούν μετά τη χρήση τους· πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες. Βέβαια, αυτές οι διατάξεις έχουν μια εξωτερική εμφάνιση σοφίας, που εκδηλώνεται σαν θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα, σαν ψευτοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση του σώματος. Δεν έχουν όμως καμιά αξία και το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν το αμαρτωλό φρόνημα.

[[Ισχύουν τα σύντομα που γράφτηκαν και πιο πάνω. Χ.Α.Θ.]]

Με την υπέρμετρη έμφαση στην αγιότητα του Θεού απ’ τη μια, και τον υπερτονισμό της αναξιότητας του ανθρώπου απ’ την άλλη , φυσικό ήταν ο άνθρωπος να νοιώθει σκουλήκι, φορτωμένος με ενοχές και ντροπές. Έτσι κατάντησε ένας σίγουρος «πελάτης» των επαγγελματιών της θρησκείας, με την ανάλογη καθοδήγηση των οποίων «τρέχει και δεν φτάνει»: επιτίμια, τάματα, ταξίδια σε προσκυνήματα, και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, η κληρονομιά αυτή πέρασε και στη Διαμαρτύρηση - με διαφορετικές πρακτικές και μεθόδους μεν, αλλά με το ίδιο λανθασμένο θεολογικό υπόβαθρο που επινοήθηκε και καλλιεργήθηκε απ’ τον Δεύτερο αιώνα και μετά. Το χειρότερο; Το ρόλο του Θεού που τιμωρεί και μοιράζει τύψεις, ενοχές και ντροπές, τον αντιγράφει ο πατέρας στην οικογένεια. Έτσι, ο Θεός της αγάπης καταντάει να παίζει το ρόλο του μπαμπούλα στην υπηρεσία του πατέρα που με τα μηνύματα που περνάει στο παιδί το προετοιμάζει για τύψεις και ντροπές. Είναι παράξενο λοιπόν που τους τελευταίους δύο αιώνες περίπου οι διανοούμενοι στράφηκαν ενάντια στο Χριστιανισμό, ή έστω υιοθέτησαν κριτική στάση απέναντι στην υπερβολική αμαρτολογία των Εκκλησιών; Δυστυχώς είναι για τους ίδιους λόγους που ένας συνέχεια αυξανόμενος αριθμός Χριστιανών αναζητάει πνευματικό καταφύγιο στις Ανατολικές Θρησκείες, κυρίως στον Βουδισμό και τον Ινδουισμό. Οι θρησκείες αυτές δεν ασχολούνται με την αμαρτία ή έστω ασχολούνται πολύ λίγο! Οι έννοιες που τονίζουν – αν και συχνά μόνο στα λόγια, προφανώς για να προσελκύσουν κόσμο - είναι πνευματικότητα, αγάπη, ελευθερία, ανεκτικότητα, και οικουμενικότητα! Γιατί άραγε να μην κάνουν το ίδιο και οι Εκκλησίες; Η θετικότητα έχει αποδειχτεί καλύτερη προσέγγιση απ’ την αρνητικότητα!