Διαμόρφωση Προσωπικότητας
[Χριστιανική Ηθική]
Του Χρύσανθου
Θεοχάρη
Όταν μιλάμε για την
προσωπικότητα κάποιου εννοούμε τί σόι άνθρωπος είναι, ποιες είναι οι αρχές και
οι αξίες του όπως εξωτερικεύονται απ’ τον τρόπο που ζει και συμπεριφέρεται σε
όλους τους τομείς της ζωής του. Δεν μιλάμε δηλαδή για τους «ρόλους που παίζει» κάποιος
για να ταιριάξει σε κάποια περιβάλλοντα. Η προσωπικότητα κάποιου δεν αλλάζει
απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Διαπλάθεται με προσπάθεια και συνέπεια μέσα σε
κατάλληλο περιβάλλον. Μπορεί η αλλαγή αντιλήψεων και ιδεών – κοινωνικών και
θρησκευτικών - να πραγματοποιείται σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, όμως η
αλλαγή της προσωπικότητας θέλει διαφώτιση, προσπάθεια και μεγάλη πίστωση
χρόνου. Ο λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός πως η προσωπικότητα είναι η συνολική
αντίληψη που έχει κάποιος για τη ζωή, η στάση ζωής, η συνείδηση του, ο εαυτός
του, το υλικό με το οποίο υφάνθηκε η προσωπικότητα του απ’ τη γέννησή του μέχρι
σήμερα. Αν με «πείσουν» πως πρέπει να πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής, ή αν βρεθώ
κάτω από συνθήκες που θα αισθάνομαι αναγκασμένος να αλλάξω τρόπο συμπεριφοράς,
η αλλαγή που θα κάνω θα αφορά μόνο κάποια σημεία και μόνο για λόγους
συμμόρφωσης. Μπορεί και να με βολέψει να πιστέψω πως άλλαξα και έγινα άλλος
άνθρωπος. Αν έχω όμως έστω και λίγη αυτογνωσία, θα αντιληφθώ αργά ή γρήγορα πως
στην ουσία είμαι ο ίδιος και πως η αλλαγή μου είναι απλά μια φιλότιμη και
καλοπροαίρετη προσπάθεια συμμόρφωσης σε ένα πρότυπο που μου επιβλήθηκε από
εξωτερικούς παράγοντες. Η πραγματικότητα αυτή ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό
όταν πρόκειται για εκκλησιαστικά περιβάλλοντα και συνάξεις, όπου η εξωτερική
συμπεριφορά παίζει ιδιαίτερο ρόλο.
Τί είναι και Πώς Διαμορφώνεται η Ανθρώπινη Προσωπικότητα
Η ανθρώπινη προσωπικότητα –
με κέντρο τον εγκέφαλο - είναι πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη. Σε αδρές γραμμές θα
λέγαμε πως υπάρχουν τρεις διαδικασίες ή δραστηριότητες ή δυνάμεις ή δυναμικές ή
τάσεις ή στρώματα ή κέντρα ελέγχου που ρυθμίζουν τη ζωή και την όλη συμπεριφορά
του ανθρώπου. Εννοείται, δεν πρόκειται για διαφορετικά συστατικά ή ουσίες. Οι
«δυνάμεις» αυτές ή λειτουργίες δεν είναι αυτόνομες ή αυθύπαρκτες. Δεν
εντοπίζονται σε κάποιο συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου ή κάποιου άλλου μέρους
του σώματος. Μάλλον, η μια είναι μέσα στην άλλη, είναι το υφάδι, το σύνολο
δηλαδή των νημάτων του υφάσματος που είναι η ενιαία και αδιαίρετη ανθρώπινη
προσωπικότητα:
Εγώ
Το Εγώ είμαι εγώ, ο
Ενήλικας, ο αποδέκτης των πληροφοριών και των στοιχείων, το Συνειδητό. Εγώ που
επεξεργάζομαι το υλικό που μου παρουσιάζουν οι αισθήσεις μου, το αξιολογώ, το
ερμηνεύω και παίρνω τις αποφάσεις.
Ο πολύς κόσμος μόνο αυτό το
«επίπεδο» γνωρίζει και μόνο με αυτό ασχολείται, τα υπόλοιπα του είναι ψιλά
γράμματα και τον αφήνουν αδιάφορο.
Ίσως μας φανεί παράξενο,
αλλά και η Καινή Διαθήκη κάνει λόγο για αυτό το Εγώ, γι’ αυτόν τον Ενήλικα που
ζει το παρόν, που βλέπει τον εαυτό του και την όλη συμπεριφορά του απέναντι στο
Θεό, που αναγνωρίζει το επίπεδο που βρίσκεται η σχέση του με το Θεό, που
αναγνωρίζει τα δικά του λάθη και τις ατέλειές του, που βλέπει τί έκανε και
συνεχίζει να κάνει ο Θεός για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το υπαρξιακό
πρόβλημά του. Αυτό το Εγώ, αυτό το Συνειδητό που σκέφτεται, κρίνει, αξιολογεί
και παίρνει αποφάσεις, στην Καινή Διαθήκη ακούει στο όνομα «νους». Εννοείται
βέβαια πως η λέξη νους είναι η λέξη που υπάρχει στο πρωτότυπο και αποδίδεται –
σε μια σωστή μετάφραση που αποδίδει την έννοια του πρωτοτύπου - ανάλογα με τη
χρήση της στην κάθε συνάφεια. Οι διάφορες λοιπόν συνάφειες και χρήσεις της
λέξης μας δίνουν τις έννοιες που θα δούμε στη συνέχεια [Μέσα σε αγκύλες είναι
οι λέξεις του πρωτοτύπου κειμένου της Κ.Δ.]. Σχετικά με το νου και το τί και
πώς μπορεί να αλλάξει έχουμε πολλά να πούμε – χρειάζεται πολλά να πούμε – στην
πορεία της μελέτης μας, για τον επιπρόσθετο λόγο ότι ο «νους» είναι βασικό
στοιχείο της Βιβλικής Ανθρωπολογίας. Νους λοιπόν στην Καινή Διαθήκη σημαίνει,
δηλαδή χρησιμοποιείται με τις ακόλουθες έννοιες:
1. Νους, σκέψη, εσωτερική διάθεση
Εφεσίους 4:17-18 - Εδώ εκφράζεται ο εσωτερικός
προσανατολισμός ή η ηθική διάθεση και πρόθεση του Εγώ, του Ενήλικου, του
υπεύθυνου ανθρώπου:
"Τούτο σας λέω και το
τονίζω, στο όνομα του Κυρίου: να μη ζείτε πια όπως ζουν οι ειδωλολάτρες, που
ακολουθούν τους μάταιους διαλογισμούς τους [εν ματαιότητι του νοός αυτών]. Το
μυαλό τους [διάνοια] είναι σκοτισμένο και έχουν αποξενωθεί από τη ζωή που δίνει
ο Θεός, γιατί έχουν άγνοια, κι η καρδιά τους έχει πωρωθεί."
Α Κορινθίους 1:10 – Το ίδιο
ισχύει και στο εδάφιο αυτό, δηλαδή σκέψεις, λογισμοί και ηθική διάθεση και
πρόθεση:
"Να είστε όλοι σύμφωνοι
μεταξύ σας και να μην υπάρχουν ανάμεσά σας διαιρέσεις, αλλά να είστε ενωμένοι, με
μία σκέψη [νους] και με ένα φρόνημα [γνώμη]."
Ρωμαίους 12:2 – Ο «νους»
του Ενήλικα έχει τη δυνατότητα να ανακαινίζεται συνεχώς και ολόκληρος ο
άνθρωπος να μεταμορφώνεται διαρκώς χάρη στη νέα σχέση του με το Θεό. Η
ανακαίνιση και η μεταμόρφωση του ανθρώπου που συμφιλιώθηκε με το Θεό δια μέσου
του Ιησού Χριστού έρχονται σταδιακά μετά την αναγέννηση σε μια πορεία χωρίς
τέλος και ολοκλήρωση. Τα ρήματα «μη συσχηματίζεσθε» και «μεταμορφούσθε τη
ανακοινώσει του νοός» είναι σε χρόνο ενεστώτα διαρκείας.
"Μην προσαρμόζεστε στη
νοοτροπία αυτού του κόσμου, αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό,
αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού [ανακαίνιση του νοός]. Έτσι θα μπορείτε να
διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στο Θεό και
τέλειο."
2. Πρακτική λογική
Ρωμαίους 7:15-23 – Άλλα αντιλαμβάνομαι και επιθυμώ να
κάνω, άλλα καταλήγω να εφαρμόζω και να εκτελώ.
"Άρα, λοιπόν, εγώ ο ίδιος,
ενώ συμφωνώ θεωρητικά [νους] με το νόμο του Θεού, στην πράξη είμαι υποταγμένος
στο νόμο της αμαρτίας."
3. Κατανόηση, αντίληψη
Φιλιππησίους 4:7. Ο νους, η διάνοια, το συνειδητό του
ανθρώπου έχει τη δυνατότητα να κατανοεί και να αντιλαμβάνεται μέχρις ένα
σημείο. Υπάρχουν πράγματα που είναι πέρα και πάνω απ’ την εμβέλεια του νου μας.
Από κει και πέρα το λόγο έχει ο θεϊκός νους:
"Και η ειρήνη του Θεού, που
είναι ασύλληπτη στο [νου] ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις
σκέψεις [νοήματα] σας κοντά στον Ιησού Χριστό."
Ρωμαίους 11:34 - "Ποιος
γνώρισε τη σκέψη [νους] του Κυρίου; Ποιος μπόρεσε να γίνει σύμβουλός του;"
4. Σκέψη, κρίση, αποφασιστικότητα
Ρωμαίους 14:5 - "Άλλοι κάνουν διάκριση ανάμεσα στις μέρες, ενώ άλλοι τις θεωρούν όλες ίδιες. Ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει σωστό [έκαστος εν τω ιδίω νοϊ πληροφορείσθω]."
Υπερεγώ
Το Υπερεγώ, αυτό δηλαδή που
είναι πάνω και με μια άλλη έννοια πίσω, στα παρασκήνια, του Εγώ – κι ας νομίζει
το Εγώ πως αυτό έχει τον πλήρη έλεγχο της ζωής του και των αποφάσεων του –
είναι αυτό που στην Ψυχολογία, εκτός από Υπερεγώ, αποκαλείται Υποσυνείδητο
ή Προσυνειδητό.
Δεν θα το ρίξουμε στην
Ψυχολογία και δεν θα ασχοληθούμε με την τεχνική ορολογία και τις εξειδικευμένες
ψυχολογικές αναλύσεις γιατί τότε θα χάσουμε την ουσία και αυτό που μας
ενδιαφέρει.
Με συντομία ….
Ο όρος υποσυνείδητο αναφέρεται σε αντιλήψεις, επιθυμίες και ψυχικές καταστάσεις που υπάρχουν σε λανθάνουσα κατάσταση σε κάποιον, που όμως δεν τις αντιλαμβάνεται συνειδητά. Η Ψυχανάλυση θεωρεί πως σ’ αυτό υπάρχει ένα μέρος των στοιχείων που έχουν περιπέσει σε λήθη, το οποίο επανέρχεται στη συνείδηση ή το συνειδητό και επηρεάζει τη συμπεριφορά του ατόμου.
Με δικά μας λόγια, το Υπερεγώ είναι:
Ο Γονιός (ή ο Δάσκαλος) μέσα μας: Μ’ αυτό εννοούμε όλες τις επιδράσεις, τις οδηγίες, τις
συμβουλές, τους κανόνες και τα πρότυπα που μας μετέδωσαν και τα οποία
ενσταλλάχθηκαν και τυπώθηκαν στο μυαλό και στην καρδιά μας και έγιναν
αναπόσπαστο στοιχείο του εαυτού μας, κάτι σαν δεύτερη φύση. Όλα αυτά ζουν και
βασιλεύουν και τη ζωή μας κυριεύουν. Όμως, όπως μπορείτε να καταλάβετε, όπως ο
κάθε «Γονιός» είναι διαφορετικός και το σύνολο των επιδράσεων ποικίλο, έτσι και
ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός και αντιπροσωπεύει έναν
εντελώς δικό του «κόσμο».
Ο Γονιός αποτελεί το Σύστημα Αξιών, τη Φιλοσοφία Ζωής του καθενός μας, τη βασική κατεύθυνση που έχει η ζωή μας, τα «Πρέπει» και «Δεν Πρέπει» μας. Είναι το «λειτουργικό» σύστημα (όπως στους υπολογιστές) με βάση το οποίο λειτουργεί ο νους μας, το λογικό μας, η σκέψη μας, δηλαδή ο εγκέφαλος και όλα τα «προγράμματα». Όλα αυτά επιδέχονται παρεμβάσεις «αναβαθμίσεις» και «βελτιώσεις», μόνο που εδώ δεν γίνονται τόσο εύκολα όσο στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους. Μερικές φορές το παίζουμε γενναίοι και προσπαθούμε να καινοτομήσουμε και να διαφοροποιηθούμε απ’ τη «γραμμή», χωρίς εννοείται να συνειδητοποιούμε ότι αυτό κάνουμε. Μια τέτοια προσπάθεια όμως προκαλεί παρενέργειες γιατί αναλαμβάνει δράση ο δικαστής που λέγεται Συνείδηση και αυτό σημαίνει εσωτερικές συγκρούσεις και τύψεις. Πάντως είναι βέβαιο πως μπορούμε να εκπαιδεύσουμε και να «επικαιροποιήσουμε» τον «Γονιό» μέσα μας, αν και θέλει πολλή δουλειά. Τώρα προς ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει η μετεκπαίδευση, θα εξαρτηθεί απ’ τους φανερούς και αφανείς «ινστρούχτορες» που θα παρέμβουν αυτόκλητα σ’ αυτό το έργο – και είναι και πολλοί και πέφτουν σαν τα κοράκια για να κερδίσουν συνειδήσεις ανθρώπων και να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τον ανθρώπινο νου χρησιμοποιώντας ψέματα, αλήθειες και μισές αλήθειες και ίσως προπαντός διαρκές «πιπίλισμα». Για ποιους μιλάμε; Τί να πρωτοαναφέρουμε – επικοινωνιολόγοι πάσης φύσεως, προπαγανδιστές, έντυπα, τηλεόραση, πολιτικοί, παραπληροφόρηση κάθε μορφής και σκοπιμότητας. Γίνεται μεγάλος αγώνας εκεί έξω στο στίβο της ζωής - με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα - για την κατάκτηση νου και καρδιών και αλίμονο στους ανυποψίαστους - που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία.
Ο Γονιός, το Σύστημα Αξιών κλπ. έχουν άλλο ένα όνομα το οποίο είναι Συνείδηση. Και η συνείδηση είναι ατομική, δεν είναι δηλαδή η ίδια σε όλους τους ανθρώπους. Πέρα από κάποιες γενικές ηθικές αξίες που πιθανόν να είναι έμφυτες, η συνείδηση αποτελεί την εσωτερική κωδικοποίηση των «νόμων», των απόψεων, των «πρέπει» και «δεν πρέπει» που έχουν ενσταλαχτεί στον εσωτερικό κόσμο του κάθε ατόμου από όλες τις πηγές που άσκησαν επίδραση πάνω του. Μπορούμε να πούμε δηλαδή πως η συνείδηση είναι ο ζωντανός προσωπικός νόμος, ο οποίος παρακολουθεί τη ζωή μας, μας κατακρίνει όταν δεν ακολουθούμε σωστά τις οδηγίες του και μας επαινεί και μας επιβραβεύει όταν τις ακολουθούμε. Αυτή είναι η εικόνα που βγαίνει απ’ την Καινή Διαθήκη, η οποία κάνει λόγο για συνείδηση καλή, αγαθή, καθαρή, αλλά και για συνείδηση κακή, πωρωμένη, στιγματισμένη και μολυσμένη. Επίσης μιλάει για τη «δική σου» συνείδηση, αλλά και τη συνείδηση «του άλλου» (Α Κορινθίους 10:25-29).
Το Υποσυνείδητο στην Καινή
Διαθήκη εκφράζεται με τη λέξη «φρόνημα» καθώς και με τη λέξη «καρδιά». Η
θρησκευτική και πνευματική ζωή του ανθρώπου θεμελιώνεται σ’ αυτό που η Βίβλος
ονομάζει καρδιά. Η καρδιά σαν ανθρωπολογική έννοια – όχι βεβαίως η υλική-φυσική
καρδιά - αποτελεί το κέντρο της εσωτερικής ψυχικής και πνευματικής ζωής του
ατόμου, εκεί όπου ο Θεός δίνει μαρτυρία για τον εαυτό του.
Μιλώντας προς τους
Φαρισαίους, ο Ιησούς τους είπε:
"Εσείς θέλετε να παριστάνετε
τον δίκαιο μπροστά στους ανθρώπους, ο Θεός όμως γνωρίζει τι κρύβετε στις
καρδιές σας· γιατί αυτό που τιμούν οι άνθρωποι το σιχαίνεται ο Θεός."
- Λουκάς 16:15
Η καρδιά εκφράζει και
αντιπροσωπεύει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, τον γνήσιο, όχι αυτόν που
εμείς θέλουμε ή προτιμούμε να δείξουμε. Ο εξωτερικός είναι η εξωτερική εμφάνιση
και εικόνα του ανθρώπου, αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι, η εξωτερική συμπεριφορά.
Ο εσωτερικός είναι οι σκέψεις, τα φρονήματά μας, τα πιστεύω μας, τα
συναισθήματα, το συνειδητό, τα βιώματά μας, το υποσυνείδητο.
Ο Χριστός χαρακτήρισε την
καρδιά αποθήκη γεμάτη με το υλικό που είναι «αποθηκευμένο» εκεί. Ό,τι
αποθήκευσε κανείς, αυτό και θα βγάλει. Ο καλός καλό και ο κακός κακό:
"Το στόμα μιλάει απ’ το
περίσσευμα της καρδιάς. Ο καλός άνθρωπος βγάζει από το καλό του απόθεμα τα
καλά, κι ο κακός άνθρωπος από το απόθεμα της κακίας του τα άσχημα λόγια."
- Ματθαίος 12:33-37 & Λουκάς 6:43-45
Σε κάποιο άλλο σημείο ο
Κύριος επισημαίνει:
"Όσα όμως βγαίνουν από το
στόμα προέρχονται από την καρδιά, κι αυτά είναι που κάνουν ακάθαρτο τον
άνθρωπο. Γιατί από την καρδιά βγαίνουν πονηρές σκέψεις, φόνοι, μοιχείες,
πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλαστήμιες. Όλα αυτά κάνουν ακάθαρτο τον
άνθρωπο, ενώ το να φάει με άπλυτα χέρια δεν τον κάνει ακάθαρτο."
-Ματθαίος 15:17-20
Όσο για το Φρόνημα, επειδή
καλύπτεται ικανοποιητικά απ’ όσα προαναφέρθηκαν, αλλά κυρίως επειδή λόγω
σπουδαιότητας θα μας απασχολήσει αρκετά σε επόμενες συνέχειες όπου θα έχει
«χορταστική» ανάλυση και διαπραγμάτευση, δεν θα πούμε περισσότερα – εκτός από
μια αναφορά στο δύσκολο να μεταφραστεί και να αποδοθεί σωστά, αντιθετικό
ζευγάρι φράσεων/εννοιών «το φρόνημα της σαρκός» [ή "αμαρτωλές επιθυμίες"] και «το φρόνημα του πνεύματος» [ή "προσταγές του Πνεύματος"]που συναντούμε σε πολλές περικοπές της Καινής Διαθήκης, όπως στην προς Ρωμαίους
κεφ. 8: 6, 7, 27 αλλά και αλλού με κάποιες παραλλαγές, όπως στην προς Γαλάτας
5:16-24, 6:7-8, Εφεσίους 2:1-3 κ.ά..
Εκείνο
Πρόκειται για το Ασυνείδητο,
για το για το Παιδί που έχουμε μέσα μας.
Απλή κουβέντα αλλά με μεγάλο βάθος. Το Εκείνο, το Ασυνείδητο, είναι ή
περιλαμβάνει πρώτα και πάνω απ’ όλα τα ένστικτα, δηλαδή τις σύνθετες έμφυτες
αντιδράσεις του ανθρώπου, όπως είναι η αυτοσυντήρηση, η αυτοάμυνα, η σεξουαλικότητα, η
πατρότητα.
Τα ένστικτα είναι η τάση για αντιδράσεις και
συμπεριφορές της ζωικής ύλης κάτω από ορισμένες συνθήκες και δημιουργήθηκε για
να εξυπηρετήσει βιολογικές ανάγκες. Επίσης, είναι η απέραντη τράπεζα των
παιδικών μας εμπειριών, αναμνήσεων, φόβων, ελπίδων, ενστικτωδών επιθυμιών,
αφιλτράριστων ορέξεων, ορμών και σκέψεων, τα εγωιστικά μας «θέλω». Όλα δηλαδή
εκείνα τα πράγματα για τα οποία σαν ενήλικες δεν έχουμε καμιά σαφή επίγνωση.
Ο άνθρωπος (όπως και όλα τα
ζώα, όλες οι ζωντανές υπάρξεις) γεννιέται με ένστικτα και δεν υπάρχει τίποτε
κακό ή αρνητικό με τα ένστικτα και τις ορμές που σχετίζονται μ’ αυτά. Χωρίς
αυτά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Το μωρό μόλις γεννηθεί αναζητάει τροφή. Αν
δεν του τη δώσουν αμέσως, ενστικτωδώς αρχίζει να γκρινιάζει, να κλαίει κ.ο.κ.
Αν έχει κάτι, τροφή ή παιχνίδι, και του το πάρουμε, αντιδρά ενστικτωδώς και με
κάθε πρόσφορο μέσο – θα χτυπήσει, θα αρπάξει, θα φωνάξει, θα δαγκώσει. Όσο
μεγαλώνει το μαθαίνουμε να μοιράζεται, να κάνει υπομονή, να ελέγχει τον εαυτό
του, να συνυπάρχει με άλλους και όλα εκείνα που ονομάζουμε κοινωνικοποίηση.
Όσο πάει, διαφέρει όλο και
πιο πολύ απ’ τα ζώα. Όταν όμως βρεθεί σε σοβαρό κίνδυνο, σε όποια ηλικία κι αν
είναι,
τα ηνία τα παίρνουν τα ένστικτα
και τότε βλέπουμε τον πολιτισμένο άνθρωπο να είναι έτοιμος για ήπιο ή άγριο
καυγά, για μπουνιές και πάει λέγοντας. Υπεράσπιση των συμφερόντων μας «με νύχια
και με δόντια»! Ξυπνάει δηλαδή το παιδί που έχουμε μέσα μας, ανάβουν τα αίματα,
αναλαμβάνουν δράση τα ένστικτά μας. Όσοι μας βλέπουν δεν μας αναγνωρίζουν.
Τέτοιες καταστάσεις προσπαθούμε να τις προλαβαίνουμε και να τις αποφεύγουμε –
όσο γίνεται! Ποτέ μα ποτέ δεν μπορούμε να πούμε πως «το παιδί μέσα μας»
βρίσκεται κάτω απ’ τον πλήρη έλεγχό μας. Θα ήταν η μεγαλύτερη αυταπάτη να
ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο. Θα ήταν σαν να λέγαμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε
τη ίδια μας τη φύση. Όσοι παρακολουθούν τις ειδήσεις, γνωρίζουν καλά τι φοβερά
πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο μας!
Στους περισσότερους θρησκευτικούς κύκλους όλα αυτά με τα ένστικτα θεωρούνται ενδείξεις ή και αποδείξεις ότι το μωρό ακόμη και το νήπιο «έχουν το διάβολο μέσα τους» ότι είναι «γεννημένα μέσα στην αμαρτία» και χρειάζονται τιμωρία, ξύλο, να οδηγηθούν στη μετάνοια [sic] και τελικά στη σωτηρία! Δεν υπάρχει καμιά Βιβλική βάση σε τέτοιες σκέψεις. Ούτε βέβαια η Ψυχολογία και η Ψυχολογία του Βάθους δέχεται τέτοιες πρακτικές.
Ούτε - πάνω απ' όλα και όλους - δέχεται κάτι τέτοιο ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Δείτε πώς βλέπει το θέμα αυτό στο κατά Ματθαίον 18:1-5
"Εκείνη την ώρα, πήγαν οι μαθητές στον Ιησού και τον ρώτησαν: «Ποιος είναι άραγε ανώτερος στη βασιλεία του Θεού;» Ο Ιησούς φώναξε τότε ένα παιδάκι, το ’βαλε να σταθεί ανάμεσά τους και είπε: «Σας βεβαιώνω πως αν δεν αλλάξετε κι αν δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού. Όποιος λοιπόν ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδί, αυτός είναι ο ανώτερος στη βασιλεία του Θεού. Και όποιος δεχτεί ένα τέτοιο παιδί στο όνομά μου, δέχεται εμένα τον ίδιο."
Να προσθέσω όμως εδώ πώς και για τα παιδάκια θα περάσουν τα χρόνια και θα έρθει και η δική τους ώρα να αποκτήσουν ευθύνη των καλών και των κακών πράξεων τους και τότε θα χρειαστούν και αυτά - σαν υπεύθυνα άτομα πια - να αναζητήσουν τη σωτηρία δια πίστεως στον Ιησού Χριστό.
Και, στο κάτω κάτω της . . . γραφής, τι να πούμε για όσα κάνουν τα άλλα ζώα που αλληλοσκοτώνονται και αλληλοτρώγονται; Είναι και αυτά υπό τον έλεγχο της αμαρτωλότητας τους; Ακόμη και αυτά που αποκαλούμε εξημερωμένα δεν εξαιρούνται. Όταν η γάτα σας κάνει γατάκια, παρακολουθείστε τα να δείτε πόση "ευγένεια" δείχνουν στα αδερφάκια τους την ώρα που τους ρίχνετε κάτι να φάνε. Όχι παίζουμε!!! Ένστικτα!!!Επιβίωση!!!!!!! "Πρώτα ΕΓΩ"!!!!!
Στην Καινή Διαθήκη το
«Εκείνο» εκφράζεται με τη λέξη «σαρξ» ή το «φρόνημα της σαρκός». Η
«σάρκα» με αυτή τη σημασία δεν έχει να κάνει με το σώμα και τις λειτουργίες
του, δεν αναφέρεται δηλαδή στα βασικά ένστικτα του ανθρώπου. Στα
σχετικά εδάφια, π.χ. Ρωμαίους 8:5-8, Γαλάτας 5:24, 6:8, η λέξη χρησιμοποιείται με ηθική
και όχι υλική και σωματική έννοια. Αναφέρεται δηλαδή στην απουσία πνευματικότητας,
στην κοσμικοφροσύνη και την υλιστική φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τη ζωή κάποιου.
Το «σαρκικό φρόνημα» δεν
φεύγει με την αναγέννηση του ανθρώπου, ως δια μαγείας. Θέλει χρόνο και
προσπάθεια για αναβάθμιση της πνευματικότητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν
ενδιαφέρονται για τα του Πνεύματος αλλά και οι περισσότεροι πιστοί είναι
«σαρκικοί», ΟΧΙ με την έννοια τη σωματική - της αγριότητας, της βιαιότητας και της ανηθικότητας - αλλά με την ηθική έννοια. Αναφέρεται δηλαδή στην απουσία πνευματικότητας, στην
κοσμικοφροσύνη και την υλιστική φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τη ζωή κάποιου, για
το λόγο ότι η Φιλοσοφία Ζωής και η βασική κατεύθυνση που έχει η ζωή τους
παραμένουν οι ίδιες όπως και πριν την αναγέννηση.
Το ότι ομολογούν πίστη στον Ιησού Χριστό και εφαρμόζουν μια σειρά από κανόνες που εξωτερικά τους διαφοροποιούν απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, δεν είναι αρκετά για να θεωρηθούν πως «μεταμορφώνονται συνεχώς προς το καλό» και πως αποκτούν «το νέο φρόνημα του πιστού» - Ρωμαίους 12:2. Αυτό πίστευαν και οι Χριστιανοί στην Κόρινθο και θριαμβολογούσαν. Ο Παύλος όμως τους έγραψε πως είναι ακόμη «σαρκικοί», έχουν δηλαδή το «σαρκικό φρόνημα», πως είναι “νήπια” από πνευματική άποψη, με λίγα λόγια είναι ακριβώς όπως και οι άλλοι άνθρωποι που δεν είχαν πιστέψει. Διαβάστε προσεκτικά την παρακάτω περικοπή και προσέξτε τους λόγους για τους οποίους τους χαρακτηρίζει "σαρκικούς":
"Κι εγώ, αδερφοί, δεν μπόρεσα να σας μιλήσω σαν σε
ανθρώπους που έχουν το Πνεύμα του Θεού· αλλά σας μίλησα σαν σε ανθρώπους που
εμπιστεύονται στη δική τους σοφία και είναι νήπια στην πίστη του Χριστού. Σας
έθρεψα με γάλα, όχι με στέρεη τροφή, γιατί δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχτείτε.
Αλλά ούτε και τώρα ακόμα το μπορείτε, γιατί εξακολουθείτε να ζείτε σαν άνθρωποι
αυτού εδώ του κόσμου [σαρκικοί εστέ].
Αφού υπάρχουν μεταξύ σας ζηλοτυπίες, φιλονικίες και διχόνοιες, αυτό δε δείχνει
ότι είστε άνθρωποι αυτού του κόσμου [σαρκικοί
εστέ] και ότι συμπεριφέρεστε όπως οι άλλοι άνθρωποι;"
– Α
Κορινθίους 3:1-4.
Στο επόμενο: Πώς
λειτουργούν οι δυναμικές αυτές στην καθημερινότητα μας