Μία Θυσία για Πάντα
Του Χρύσανθου Θεοχάρη
Η θυσία του Χριστού είναι ανώτερη των θυσιών της Παλαιάς Οικονομίας και είναι μοναδική και ανεπανάληπτη – απ’ τη δημιουργία του κόσμου μέχρι τη δεύτερη έλευσή του – χρειάζεται μόνο να την επικαλούμαστε με πίστη
Προς Εβραίους 9:23–28
« 23 Όλα όσα συμβολίζουν την ουράνια πραγματικότητα ήταν ανάγκη να καθαρίζονται με τον παραπάνω τρόπο. Τα ίδια όμως τα επουράνια απαιτούν θυσίες ανώτερες απ’ αυτές. 24 Γιατί ο Χριστός δεν μπήκε στα άγια των αγίων που έχτισαν άνθρωποι και που είναι απεικόνιση του ουράνιου θυσιαστηρίου, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να παρουσιαστεί τώρα μπροστά στο Θεό, μεσιτεύοντας για μας. 25 Ούτε προσφέρει πολλές φορές θυσία τον εαυτό του, όπως συμβαίνει με τον αρχιερέα που εισέρχεται κάθε χρόνο στα άγια των αγίων και προσφέρει ξένο αίμα. 26 Διαφορετικά ο Χριστός θα έπρεπε να είχε πεθάνει πολλές φορές από καταβολής κόσμου. Ενώ τώρα φανερώθηκε μια για πάντα στο τέλος των αιώνων και κατήργησε με τη θυσία του την αμαρτία. 27 Οι άνθρωποι μία φορά πεθαίνουν κι ύστερα κρίνονται από το Θεό. 28 Έτσι κι ο Χριστός, αφού θυσιάστηκε μία φορά για να σηκώσει πάνω του τις αμαρτίες όλων μας, θα εμφανιστεί για δεύτερη φορά, όχι για ν’ αντιμετωπίσει την αμαρτία, αλλά για να σώσει αυτούς που τον προσμένουν»
Ρωμαίους 3:23-26
23 «… όλοι αμάρτησαν και στερούνται της θείας δόξης, 24 και παίρνουν την δικαίωσιν δωρεάν με την χάριν του δια της λυτρώσεως, που έγινε δια του Χριστού Ιησού, 25 τον οποίον ο Θεός προώρισε να είναι, δια μέσου της πίστεως, το όργανον εξιλασμού δια του αίματός του, και τούτο δια να φανεί η δικαιοσύνη του Θεού, επειδή είχε παραβλέψει τας αμαρτίας του παρελθόντος, εις την περίοδον της ανοχής του, 26 δια να φανεί η δικαιοσύνη του εις τον παρόντα καιρόν, ώστε να είναι δίκαιος και συγχρόνως να δικαιώνει εκείνον που πιστεύει εις τον Ιησούν».
Παρατηρήσεις – Επεξηγήσεις
1. Κάθε χρόνο ο Ιουδαίος Αρχιερέας προσέφερε στη Γιορτή του Εξιλασμού στο επίγειο θυσιαστήριο του Ναού που χτίστηκε με χέρια ανθρώπων έναν τράγο σαν εξιλαστήριο θύμα για όλες τις αμαρτίες του Λαού Ισραήλ. Ο Θεός δεχόταν την προσφορά και έδινε τη συχώρεση.
2. Όμως «το αίμα των ταύρων και των τράγων δεν έχει τη δύναμη να αφαιρεί αμαρτίες» - Εβραίους 10:4.
3. Κάτι λοιπόν δεν πήγαινε καλά με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η συνέπεια της δικαιοσύνης του Θεού γιατί αντί να τιμωρήσει τους αμαρτωλούς και την αμαρτία όπως απαιτούσε η φύση Του, Αυτός έδειχνε ικανοποιημένος με τον «Αποδιοπομπαίο Τράγο». Χρειαζόταν λοιπόν να δει ο κόσμος πως δεν ήταν αυθαίρετη η συχώρεση που έδινε τότε ο Θεός.
4. Ήρθε κατόπιν ο Χριστός και στο τέλος της επίγειας διακονίας του πρόσφερε τον εαυτό του θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου – απ’ τη δημιουργία μέχρι τη δεύτερη έλευσή του. Η θυσία αυτή με την ανάληψη του παρουσιάστηκε όχι σε ναό και θυσιαστήριο που κατασκευάστηκαν από ανθρώπινα χέρια, αλλά στο πνευματικό και συμβολικό «πρωτότυπο» Ουράνιο Θυσιαστήριο – Εβραίους 9:23-24.
5. Κάπου εδώ όλα αρχίζουν να μπαίνουν στη σωστή θέση τους. Με την υλοποίηση της θυσίας του Ιησού Χριστού, η οποία παρουσιάστηκε και η οποία είναι η μόνη που μπορεί να ικανοποιήσει απόλυτα τη δικαιοσύνη του Θεού, η κατηγορία εναντίον Του για «άδικη συγχώρηση» διαγράφεται και η δικαιοσύνη Του λάμπει και πάλι.
ΙΔΟΥ ΠΩΣ: Ο Θεός «έβλεπε» από τότε τον Υιό του στο σταυρό του Γολγοθά, και «χρέωνε» στη μελλοντική θυσία του τις αμαρτίες του Ισραήλ, και όχι μόνο, «ανεχόμενος» και παραβλέποντας ό,τι άξιο τιμωρίας έκαναν. Πριν τη Θυσία του Χριστού δηλαδή ο Θεός έβλεπε προς τα εμπρός, έβλεπε το αίμα του Αμνού στο Γολγοθά και η δικαιοσύνη Του ικανοποιούνταν. Σε αντίθετη περίπτωση, η μόνη άλλη επιλογή θα ήταν «ο Χριστός θα έπρεπε να είχε πεθάνει πολλές φορές από καταβολής κόσμου» - Εβραίους 9:26. Δηλαδή αντί για τον Τράγο θα έπρεπε κάθε χρόνο να θυσιάζεται ο Χριστός - με βάση την ανθρώπινη λογική.
6. Μετά τη θυσία του Χριστού ο αμαρτωλός άνθρωπος βλέπει προς τα πίσω, στο Γολγοθά που «χωρίζει» το χρόνο στα δυο και γίνεται το Κέντρο Σωτηριολογικής Αναφοράς. Με την Πίστη στο Χριστό σαν τη μόνη θυσία που μπορεί να τον ξεπλύνει και να τον κάνει ξανά δίκαιο, φίλο και σε ειρήνη με το Θεό και παίρνοντας την απόφαση να αρχίσει νέα πορεία – αυτό είναι το νόημα της μετάνοιας – ενσωματώνεται απ’ το Θεό στην Εκκλησία που είναι ο Νέος Ισραήλ του Θεού. Ο Θεός απ’ την άλλη, χάρη στη θυσία του Υιού, μπορεί να θεωρείται και να είναι πραγματικά «δίκαιος και συγχρόνως να δικαιώνει εκείνον που πιστεύει εις τον Ιησούν» - σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στους Ρωμαίους 3:26.
7. Στο βαθμό που συνειδητοποιούμε τις σημαντικές αυτές Βιβλικές αλήθειες σχετικά με τη μια και ανεπανάληπτη θυσία του Ιησού Χριστού και στο βαθμό που τα έθιμα και οι συνήθειες που έχουμε για τις μέρες αυτές δεν μπερδεύουν και δεν θολώνουν την ουσία των αληθειών αυτών στην καρδιά μας ούτε δίνουν άλλη κατεύθυνση στην αγνή μας πίστη, στο βαθμό αυτό και η πορεία μας θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και θα ανήκουμε όντως σε «αυτούς που τον προσμένουν» - Εβραίους 9:29.
